Bu ev tipi; Akçakoca, Göynük, Nallıhan, Ankara, Çankırı, Çorum, Tokat ve Kelkit vadisini takiben Kopdağ ve Akdağ'ın kuzeyinde Batum ve Poti arasında ve tüm Karadeniz sahillerini kapsayan bölgede görülmektedir. Bu bölgenin güneyindeki yerlerde İç Anadolu ev tipinde evler de bulunmaktadır.
Karadeniz evi ormanlık ve nispeten bol yağışlı bir bölgenin ürünüdür. Bu bölgede evlerin planları, 18.yüzyılın sonlarına kadar açık sofalı (dış sofalı) şeklinde olmuş, daha sonraki dönemlerde ise iç ve orta sofalı yönünde gelişmiştir. 17.yüzyıla kadar inen örnekleri tespit edilebilmiştir.
Karadeniz evinin en önemli özelliği plandan çok yapı tekniğindedir. Kerestenin ve dolayısıyla geniş çapta direk ve kiriş malzemenin bulunması, binaların oldukça masif bir çatkı sisteminde inşa edilmelerine imkan vermiştir. Dış sofalar; çıkma köşk ve sekilikleri, dış merdivenleri ve oldukça geniş saçaklarıyla zengin bir ahşap görünüme sahiptir. Çıkmalar bazen düz desteklere oturtulmuştur. Saçaklar çok geniş ve bazen iki kattır. Yani mertekler çıkıntı aşıklar üzerine oturtulmuştur. Çatı örtüsü şehirlerde kiremit, kırsal bölgelerde tahta kaplamadır. Binalar çoğunlukla masif ve yüksek bir zemin katı üzerine yapılmıştır. Üst katın duvarları dolma, daha eski evlerde sıvasız tuğladandır. Bu evlerin bir özelliği de duvar yüzeyleri çoğu zaman tahta kaplanmasıdır.
Üslubun değişimine bağlı olarak bu evlerde de klasik üslubun baroklaşması, kendini göstermiştir. 19.yüzyıl başlarında ise baroktan ampir üslubuna geçiş bu evlere de yansımıştır.
Ankara evleri bundan farklı olarak çoğunlukla iç sofalı ve daha klasik bir üslupta yapılmıştır. Karadeniz evlerinin rustitesi ve taşralığı yoktur. Ankara evlerinin tahta satıhlar üzerine yapılan nakışları ünlüdür.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder