Ülkemizde, bilindiği kadarıyla, hepsi 1980 öncesinde Rosenheim'dan mezun olan üç kişi var. Şu anda bunların hiç birinin üretimle doğrudan ilişkisi yok, iki tanesinin sektörle sadece dolaylı bağlantısı var.
Bu kişilerin sektörde aktif oldukları dönemde yaptıkları önemli katkılar var, ancak sanırım sorunun ve bu sorunun sonucu olan "ayrılma"nın nedeni, sektördeki o dönemin girişimci profili ile bu kişilerin profilinin ve beklentilerinin örtüşmemesi.
İçine kapalı, geri kalmış ve "gerçeküstü" veya yabancı deyimiyle "sürrealist" şartlarda çalışmayı huy edinmiş bir ahşap sektörü ile Rosenheim formasyonunun bağdaşmasını beklemenin çok gerçekçi olmayacağı aşikar. Ancak geçmişte kaldığını umduğum bu bilinçsiz ve sürrealist yaklaşımın sektörü ne hale getirdiği de sır değil.
Ciddi boyutta döviz cinsi harcamaları yapılarak ortaya çıkarılan onca yatırım, insan faktörüne aynı derecede eğilinmediği için ya kapandı ya da hiçbir zaman verimli çalışamadı. Oysa eğer insan faktörüne önem verilseydi ya yatırım sırasında sıkça rastlanılan yanlışlar yapılmayacak ya da bu yatırımlar gerek sahiplerine gerekse ekonomimize çok daha fazla katkıda bulunuyor olacaklardı. Bu saptamalarım, güncelliğini bugün de korumakta.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder